ایجاد شغل پایدار در گردشگری معلولان؛ گردشگری در حالت عادی ظرفیت 8 نوع شغل را دارد اما درخصوص افراد دارای معلولیت میتواند تا 12 شغل پایدار را ایجاد کند.
به گزارش پایگاه خبری آبهای آزاد، محمداسماعیل شیخقرایی، دبیر میز گردشگری دسترسپذیر وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی در یادداشتی با اشاره به ابلاغ استانداردهای گردشگری دسترسپذیر به بیان فرصتهای شغلی ایجاد شده در این مسیر میپردازد.
بر اساس کنوانسیون جهانی حقوق معلولان ما وظیفه داریم مناسبسازیهای لازم را برای گردشگری معلولان انجام دهیم. در همین راستا، حدود 2 سال و نیم پیش، فرآیند راهاندازی «میز گردشگری دسترسپذیر» را آغاز کردیم. در ادامه، زیرساختهای اولیه همچون صدور بخشنامهها و فرامین و تدوین استانداردهای مربوط به این مقوله فراهم شد که این موارد بهزودی ابلاغ میشود. با وجود این، فعالیتهایمان در این زمینه هنوز تکمیل نشده و تلاشهای بیشتری برای آموزش و اطلاعرسانی به گروههای مختلف جامعه نیاز است. به عنوان نمونه، ما آموزشهای مقدماتی را برای هتلها و در برخی موارد برای موزهها آغاز کردهایم و در تلاشیم با مناسبسازی این اماکن، امکانات بیشتری برای دسترسی گروههای مختلف فراهم کنیم.
باید توجه داشت مناسبسازی گردشگری برای گروههای مختلف شامل ناشنوایان، نابینایان و افراد دارای معلولیتهای جسمی ـ حرکتی تفاوتهای بسیاری دارد. به عنوان نمونه، برای ناشنوایان باید افرادی مسلط به «زبان اشاره» آموزش داده شوند، زیرا این زبان بینالمللی برای ارتباط با ناشنوایان بسیار مهم است.
در موزهها و مراکز گردشگری باید سیستمهای تصویری و قرائتی تعبیه شود تا ناشنوایان بتوانند اطلاعات لازم را دریافت کنند. همچنین در هتلها باید اتاقها به سیستمهای لرزهنگار و دیگر امکانات مناسب مجهز شوند. همچنین باید برنامهریزی طوری باشد که افراد مشغول به کار در پذیرش هتلها و اماکن گردشگری نحوه ارتباط با ناشنوایان را یاد بگیرند.
مناسبسازی برای نابینایان با ناشنوایان متفاوت است؛ مسیرهای مشخص و دسترسیهای ویژه باید در هتلها، موزهها و دیگر اماکن گردشگری در نظر گرفته شود تا تردد نابینایان امکانپذیر شود. از آن مهمتر، باید سیستمهای لمسی و گویا برای نابینایان فراهم باشد تا بتوانند از امکانات استفاده کنند. برای مثال، آسانسورها باید مجهز به سیستم لمسی و خط بریل باشند تا نابینایان بتوانند بهراحتی از آنها استفاده کنند.
همچنین در ورودی اتاقها باید دارای علائم لمسی و خط بریل باشد تا افراد نابینا بتوانند بهراحتی اتاقها را تشخیص دهند. این مناسبسازیها باید بر اساس استانداردهای بینالمللی انجام شود. در خصوص معلولان جسمی و حرکتی نیز باید مناسبسازی خیلی بیشتر از اینها باشد؛ رمپها، آسانسور، موزاییک کف و... مواردی است که باید برای این افراد بر اساس استانداردهای بینالمللی مناسبسازی شود.
جدا از این مباحث در خصوص اینکه تا چه اندازه امکان دارد افراد دارای معلولیت وارد فضای کاری گردشگری شوند، باید اشاره کرد که این امر بسیار حیاتی است. در حال حاضر در مرحله ایجاد زیرساختهای این امر هستیم و کار 10 تا 15 درصد جلو رفته است و استانداردسازی، آموزش و سیستمهای اولیه پیشرفت داشته اما خیلی کار میبرد و نیاز به زمان دارد.
شاغل شدن در حوزه گردشگری میتواند برای افراد دارای معلولیت فرصتهای شغلی پایدار ایجاد کند. به عنوان نمونه این افراد میتوانند در حوزههایی مانند هتلداری، مدیریت آژانسهای مسافرتی، آشپزی و فروش لوازم توانبخشی فعالیت کنند. همچنین گردشگری سلامت و درمان نیز میتواند بخشی از این فرصتها باشد. گردشگری در حالت عادی ظرفیت 8 نوع شغل را دارد اما درخصوص افراد دارای معلولیت میتواند تا 12 شغل پایدار را ایجاد کند. در نتیجه، توانمندسازی افراد دارای معلولیت برای ورود به فضای کاری گردشگری، امری بسیار مهم است و میتواند به ایجاد شغلهای پایدار برای این افراد کمک شایانی کند.
از سویی یکی از مسائلی که باید به آن توجه کرد، استفاده از واژگان مناسب در خصوص افراد دارای معلولیت است. برخی افراد به جای استفاده از عبارت «افراد دارای معلولیت»، از کلماتی نظیر «توانیاب» یا «توانخواه» استفاده میکنند اما این واژگان به عقیده بسیاری از کارشناسان، نوعی رفع مسئولیت است و نمیتواند بهدرستی وضعیت این افراد را بیان کند.
افراد دارای معلولیت در ابتدا انسانهایی با فردیت و هویت خاص خود هستند و این ویژگی باید پیش از هر چیز دیگر مورد توجه قرار گیرد. معلولیت آنها تنها بخشی از شخصیتشان است. به عنوان نمونه، استفاده از عینک نیز یک نوع محدودیت است اما فردی که از عینک استفاده میکند، ابتدا به عنوان یک انسان و سپس به عنوان فردی با نیاز به عینک شناخته میشود. در نتیجه، مهمترین نکته در این زمینه توجه به انسانیت و فردیت افراد دارای معلولیت است و استفاده از واژههای جایگزین، ممکن است این توجه را کمرنگ کند.
ثبت دیدگاه